Blog

Ten post, to najbardziej przeciągany temat na blogu od czasu posta z remontem łazienki.

Nie mam pojęcia, dlaczego wpisy z kategorii moje mieszkanie zawsze lądują na końcu kolejki. Przecież tak lubię zapraszać do siebie ludzi – a taki post to, moim zdaniem, wirtualna kawa wypita z Tobą w moim mieszkaniu. Mam nadzieję, że też tak czujesz!

Tak czy inaczej – wreszcie się doczekaliśmy. W sumie rychło w czas, bo w przyszłym tygodniu wyprowadzamy się z tego mieszkania 😉 I to chyba właśnie wyprowadzka zmobilizowała mnie do ruszenia tematu, który obiecałam już kupę czasu temu.

A więc zapraszam w moje skromne, jednopokojowe progi – tym razem do gabinetu 😉

Każdy, kto pracuje w domu wie, że zaleganie na kanapie z laptopem na kolanach, które z początku wydaje się tak fantastyczne (najlepiej jeszcze w spodniach od dresu i bez stanika), po pewnym czasie staje się męczące. Wtedy niezbędne staje się miejsce pracy – w naszym wypadku są to dwa spore biurka skompletowane w IKEA. Dlaczego dwa? Ponieważ tak nam się szczęśliwie złożyło, że oboje możemy pracować zdalnie 🙂

Nasz gabinet nie ma wydzielonego pomieszczenia. Nie jest nawet jakkolwiek oddzielony od reszty pokoju – jest jego integralną częścią, tak samo jak praca jest częścią naszego życia 😉 Nawet gdybym miała osobny pokój, który mogłabym przeznaczyć na biuro, raczej bym się na to nie skusiła. Pomysł, że miałabym siedzieć zamknięta w pomieszczeniu przeznaczonym tylko do pracy, zupełnie do mnie nie trafia. No bo czym się to różni od pracy w kubiku w open space jakiejś wielkiej korporacji? Chyba tylko tym, że możesz siedzieć w poplamionych zupą leginsach.

Planując nasze miejsce do pracy chciałam, żeby był to wydzielony kąt, w którym łatwo będzie się skupić. Dlatego też biurka są odwrócone przodem do ściany (czy w moim wypadku – okna), a nie zwrócone w kierunku pokoju. Dzięki temu nie rozprasza mnie leżąca na kanapie sterta ciuchów do schowania czy ganiający za piłką kot. W związku z tym, że okna naszego mieszkania wychodzą na wnętrze kwartału, tam też zwykle nic się nie dzieje. Z nudów biorę się więc do roboty 😉

Gdybym pokazała Ci zdjęcie naszego biura bez żadnego wprowadzenia, i tak na pewno szybko odgadłabyś, które biurko jest czyje. Ja mam wieczny rozpierdol, mnóstwo kartek, wydruków, rysunków i długopisów, podczas gdy u Bartka panuje niesamowity spokój i minimalizm. U mnie stosy segregatorów, albumów i szkicowników, u niego – jeden, malutki notesik. Na moim biurku znajdziesz jeden laptop, na jego natomiast – kilka kilogramów sprzętu 😉 Wszystko to oczywiście sprowadza się do specyfiki naszej pracy – mojej, mocno kreatywnej i twórczej i jego – analitycznej, polegającej na znajdowaniu rozwiązań konkretnych problemów. Według mnie to fascynujące zjawisko – na pierwszy rzut oka widać, jak przestrzeń musiała dopasować się do użytkownika. To dlatego tak często zwracam uwagę na to, żeby zawsze patrzeć na wnętrza przez pryzmat swoich potrzeb i przyzwyczajeń!

Przede wszystkim światło dzienne – dla projektanta, który stale posługuje się kolorami i wzornikami, to jeden z najważniejszych elementów. Okno nad biurkiem posiada też dodatkową zaletę – wszystkie niezbędne dokumenty i wzorniki mam na wyciągnięcie ręki. 

Nie wyobrażam też sobie biurka bez roślin. Nie wiem, na ile to prawda, ale mówią, że patrzenie na zieleń pomaga zrelaksować zmęczone patrzeniem w ekran oczy. Może tak, może nie, ale nie da się ukryć, że jest to niezły argument za kupieniem kolejnego doniczkowca 😉 

Bardzo ważne są dla mnie także dobre głośniki – podczas pracy cały czas leci muzyka, więc malutkie, bzyczące radio nie wchodzi w grę. Podczas projektowania słucham bardzo różnych rzeczy – poczynając od najnowszej płyty Eminema, przez Latino aż do Xaviera Rudda (tego ostatniego szczególnie polecam przesłuchać!), natomiast do pisania polecam playlistę Mellow Beats i Zen: Indie Folk for Focus.

Na pewno krzesło. Choć nakryte baranem faktycznie wygląda jak wyjęte z pinteresta, po kilku godzinach tyłek uprzejmie mi przypomina, ze to tylko zwykłe krzesło z sieciówki za kilkadziesiąt złotych. Znalezienie odpowiedniego modelu to jednak spory problem, bo zwykle siedzę zwinięta w precel i wszystkie siedziska prędzej czy później i tak stają się niewygodne. Myślałam nad piłką, ale boję się, że szybko mi się znudzi i wrócę do odciskania sobie pięty na półdupku. Masz jakieś rady?

Chętnie dodałabym też miejsce na przechowywanie wszystkich niezbędnych gratów. Wzorniki, katalogi, papiery, dodatkowa elektronika – to wszystko zajmuje połowę pokoju i nigdy nie jestem  do końca pewna, gdzie co mam. Dałabym radę zapełnić tymi rzeczami jeszcze ze trzy takie parapety, więc w następnym biurze na pewno sprawię sobie jakiś solidny regał.

Zmieniłabym też osłonę okna. To mieszkanie ma bardzo dobrą ekspozycję i słońce wpada do niego przez większość dnia, przez co już o 13 muszę zasłaniać rolety, bo promienie naparzają mnie po oczach. Dużo lepiej sprawdziłyby się plisy, które rozsunęłabym tylko na tyle, by osłonić twarz przed słońcem, nie zaciemniając reszty pokoju.

Na koniec kilka słów na temat samej pracy zdalnej. Podczas rozmów z ludźmi, gdy wjeżdża ten temat, mnóstwo osób dziwi się i pyta – to nie nudzi ci się samej w domu? Otóż… nie 😉 Mimo, że jestem ekstremalną ekstrawertyczką, praca w domu niesamowicie mi pasuje. Nie muszę być nigdzie na konkretną godzinę (a to kolejna z moich cech – nie grzeszę punktualnością), mogę chodzić do pracy w dresach i z gilem do pasa i nikt nie będzie o tym wiedział, nie muszę szykować sobie pudełek z obiadem, ani kontrolować długości przerwy na kawę. A co ze spotkaniami z ludźmi? Cóż… Te nadrabiam po pracy 😉

Jeśli miałabym dać jakąkolwiek radę komuś, kto dopiero zaczyna pracę zdalną lub chce ją usprawnić, poleciłabym wypracowanie sobie pewnej rutyny. Mimo, że praca z domu kusi luźnym podejściem, warto nałożyć na siebie (przyjemny) reżim, żeby osiągać jako takie efekty. Przykładem takiej rutyny może być godzina, o której zaczynasz pracę lub ją kończysz, kolejność wykonywania zadań albo ilość i długość przerw. Dzięki takiemu podejściu robota nie rozwlecze Ci się na cały dzień, a Ty nie będziesz robiła wszystkiego w popłochu po nocach.

Mam jeszcze dwa tipy, które mocno poprawiły moją skuteczność w pracy. Pierwszy – wyłączenie wszystkich rozpraszaczy. Na komputerze, na którym pracuję mam zablokowanego feeda na fejsie (wtyczka do Chrome – News Feed Eradicator), na czas pracy wyciszam telefon i staram się ignorować zaczepki kota. Dzięki temu nie tracę pół godziny na dziesięć minut przeglądania internetu 😉

Drugim tipem jest wykorzystywanie przerw w pracy na obowiązki domowe. Czasami, kiedy mam blokadę i nie mogę poradzić sobie z projektem czy postem, idę pozmywać gary lub powiesić pranie. Oderwanie się na chwilę od problemu i zajęcie się czymś totalnie innym powoduje, że wracam do komputera ze świeżymi pomysłami. Albo przynajmniej z powieszonym praniem, a to zawsze jakiś achievement.